Перевод: с латинского на все языки

со всех языков на латинский

ad exĭtūs optatos C

  • 1 perveho

    per-veho, vēxī, vectum, ere
    1) провозить, доставлять ( commeatum L); приводить ( aliquem Romain Su)
    aliquem in caelum p. QC — превозносить кого-л. до небес
    2) med.-pass. pervehi ездить, плыть ( pervĕhi Oceănum T); прибывать, приезжать (pervĕhi in portum C; Chalci dem L); доходить ( ad exĭtūs optatos C)

    Латинско-русский словарь > perveho

  • 2 perveho

    per-veho, vēxī, vectum, ere, I) etwas durchtragen, durchführen, durchfahren, commeatus, durch ein Gebirgstal, Liv. 44, 6. §. 6. – Passiv pervehī medial = durchfahren, befahren, m. Acc., lacus et Oceanum usque ad Amisiam flumen secundā navigatione, Tac. ann. 2, 8: volucri litora classe, Sil. 4, 51. – II) etw. hin (an Ort und Stelle) tragen, -führen, -bringen, virgines Caere, Liv.: Drusi corpus Romam, Suet.: equus, qui me strenue pervexit, Apul.: übtr., alqm in caelum (v. Ruhm), Curt. 8, 5 (19), 17. – Passiv pervehī medial = hinfahren, -reiten, -kommen, usque ad oppidum, Enn.: in Africam, Vell.: in portum (bildl.), Cic.: Chalcidem, Liv.: cum classe navium XVI freto (über die M.) Siciliae, Caes.: cito passu ad litora, hinkommen (zu Fuße), Sil. – übtr., ad exitus optatos, kommen, Cic. de off. 2, 19.

    lateinisch-deutsches > perveho

  • 3 perveho

    per-veho, vēxī, vectum, ere, I) etwas durchtragen, durchführen, durchfahren, commeatus, durch ein Gebirgstal, Liv. 44, 6. §. 6. – Passiv pervehī medial = durchfahren, befahren, m. Acc., lacus et Oceanum usque ad Amisiam flumen secundā navigatione, Tac. ann. 2, 8: volucri litora classe, Sil. 4, 51. – II) etw. hin (an Ort und Stelle) tragen, -führen, -bringen, virgines Caere, Liv.: Drusi corpus Romam, Suet.: equus, qui me strenue pervexit, Apul.: übtr., alqm in caelum (v. Ruhm), Curt. 8, 5 (19), 17. – Passiv pervehī medial = hinfahren, -reiten, -kommen, usque ad oppidum, Enn.: in Africam, Vell.: in portum (bildl.), Cic.: Chalcidem, Liv.: cum classe navium XVI freto (über die M.) Siciliae, Caes.: cito passu ad litora, hinkommen (zu Fuße), Sil. – übtr., ad exitus optatos, kommen, Cic. de off. 2, 19.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > perveho

  • 4 per-vehō

        per-vehō vexī, vectus, ere,    to bear through, convey through: neque commeatibus pervehendis eā patuisset iter, L.—To carry, bring, convey: virgines Caere, L.— Pass, to reach, arrive, attain: subsidio missus freto pervehitur, Cs.: in quem (portum) pervehi: pervectus Chalcidem, L.—Fig., to carry, raise: prius quam in caelum fama (illos) perveheret, Cu.—To reach, attain: ad exitūs optatos.

    Latin-English dictionary > per-vehō

  • 5 perveho

    per-vĕho, xi, ctum, 3, v. a., to bear, carry, or convey through.
    I.
    Lit.: commeatus, Liv 44, 6, 6.—Mid.: pervehi, to pass through, traverse:

    Oceanum pervehitur,

    Tac. A. 2, 8:

    volucri litora classe,

    Sil. 4, 51.—
    II.
    Transf., to carry, bring, convey to a place:

    virgines Caere pervexit,

    Liv. 5, 40:

    corpus...Romam usque pervexit,

    Suet. Tib. 7:

    sandaracha et ochra inde pervehuntur ad nos,

    Plin. 35, 6, 22, § 39:

    volo molliter me pervehat (sc. equus),

    App. de Deo Socr. p. 54 fin.; cf. id. M. 1, p. 113, 9.—Mid.: pervehi, to ride, drive, sail, etc., to come or go to a place: dictator ubi currum insidit, pervehitur usque ad oppidum, Poët. (not Enn.) ap. Varr. L. L. 5, § 153 Müll.:

    in portum,

    Cic. Att. 14, 19, 1; id. Tusc. 1, 49, 119:

    pervectus Chalcidem,

    Liv. 31, 23:

    pervectus in Africam,

    Vell. 2, 55, 1:

    Gades usque pervectus,

    Plin. 2, 67, 67, § 169.— Trop., to reach, attain:

    ad exitus optatos,

    Cic. Off. 2, 6, 19.— Poet., of pedestrians, to go, come, proceed, etc.:

    cito passu pervecta ad litora,

    Sil. 8, 126.

    Lewis & Short latin dictionary > perveho

  • 6 affligo

    af-flīgo (ad-flīgo), flīxī, flīctum, ere, I) jmd. od. etw. an etw. hinschlagen, anschlagen, gewaltsam werfen, schmettern, A) im allg., m. ad u. Akk. od. m. bl. Dat., alqm ad terram, Plaut., od. terrae, Ov.: alcis imaginem solo, Tac.: vasa parietibus, Liv.: caput saxo, Tac.: navem undae, aufprallen lassen, Liv.: im Passiv m. locat., infantes suos afflictos humi in ora militum adversa miserunt, Flor. 4, 12, 5. – poet., oscula (labellis), daraufheften, Lucr. 4, 1073 (1081). – im Bilde, neque tuas rationes ad eos scopulos appulisses, ad quos Titii afflictam navem... videres, angeschleudert, Cic. Rab. perd. 25. – übtr., se affligere, sich abgrämen, abhärmen, Cic. de div. 2, 6. – B) prägn., zu Boden schlagen, -werfen, um- od. niederwerfen, -stürzen, niederreißen, im Passiv = zu Boden stürzen, niederstürzen, hinabstürzen, 1) eig.: arborem, Caes.: statuam, monumentum, Cic.: infestantes afflixit et ad terram dedit, Suet.: equi virique afflicti (in der Schlacht), Sall.: cedo manum; nolo equidem te affligi, Plaut.: vertice intorti affligebantur, Liv.: qui supersteterant (scalis), afflicti sunt, Sall.: nec, qui paulum titubassent, haerere afflicti vestigio suo, Liv.: neque si (alces) quo afflictae casu ceciderint, erigere sese possunt, Caes. – 2) übtr.: ubi Mars communis et victum saepe erigeret (aufrichte) et affligeret (niederwerfe) victorem, Liv. 28, 19, 11. – II) anschlagen = beschädigen, verletzen, übel zurichten, 1) eig.: fusti caput alcis, Tac.: ferro saxo aliis telis affligebantur capita, Sall. fr.: lapsu equi afflictus, Tac.: afflicti alvos (am B.) undarum vi, Sall. hist. fr. 3, 24 (25): naves, quae gravissime afflictae erant, beschädigt, leck geworden, Caes. – im Bilde, cum prospero flatu eius (fortunae) utimur, ad exitus pervehimur optatos, et, cum reflavit, affligimur, so erhalten wir ein Leck, scheitern wir, Cic. de off. 2, 19. – 2) übtr.: a) beschädigen = übel zurichten, hart mitnehmen od. heimsuchen, niederdrücken, -beugen, demütigen, schwächen, stürzen, barbaria, quam afflixerat, Cic.: vastatione, dein proelio afflixit opes hostium, Liv.: non vitium nostrum, sed virtus nostra nos afflixit, hat mich ins Elend gebracht, Cic.: fames affligebat hostes, suchte heim, Tac.: equestrem ordinem, ihm großen Eintrag tun, Cic.: vastatione opes hostium, Liv.: mors, quae tantum potuit, ut omnes cives suos perdiderit et afflixerit, ein verderblicher Schlag war für alle usw., Cic.: Corsicam prope afflixit Decumi Pacarii temeritas, wäre für K. fast verderblich geworden, Tac.: non plane me enervavit nec afflixit senectus, hat mich zu Boden gedrückt, Cic.: rem augere (heben) laudando, vituperando rursus affligere (wieder sinken machen), Cic.: causam susceptam (absichtlich fallen lassen, preisgeben [= praevaricari], Cic.: tum me di omnes male afflixint, Fronto ad M. Caes. 3, 3. p. 42, 7 N. – u. im Passiv, vectigalia bellis affliguntur, leiden durch die Kr., Cic.: uno genere morbi affligi, Cic.: afflictam civitatem pestilentiā esse, Liv.: quo vulnere afflictus, Curt.: quorum scelere religiones tum prostratae afflictaeque sunt, die R. mit Füßen getreten u. mißhandelt worden ist, Cic.: mutatione bonorum affligi, vom Verlust seiner G. betroffen worden, Amm.: Partiz. subst., Romani victis afflictisque universis ipsi exarmati quam integri universis civitatem dare maluerunt, Vell. – b) das Gemüt od. jmd. in Bestürzung-, in Betrübnis setzen, niederbeugen, niederschlagen, jmdm. das Herz schwer machen (Ggstz. levare), alqm, Cic.: animos affligere et debilitare metu, Cic.: amissi eius desiderio vehementer afflictus est, Curt. – c) den Sitten wehtun, sie verschlimmern, verschlechtern, Asia donata multo gravius afflixit mores, Plin.: illae opes atque divitiae afflixere saeculi mores, Flor. – / Archaist. afflixint = afflixerint, Fronto ad M. Caes. 3, 3. p. 42, 7 N. – parag. Infin. Präs. Pass. adfligier, Ser. Samm. 832 (826).

    lateinisch-deutsches > affligo

  • 7 reflo

    re-flo, āvī, ātum, āre, I) intr. zurück-, entgegenblasen, -wehen, etsi etesiae valde reflant, Cic.: ventis reflantibus, Cic. – im Bilde, nam et, cum prospero flatu eius (fortunae) utimur, ad exitus pervehimur optatos et, cum reflavit, affligimur, Cic. de off. 2, 19. – II) tr.: A) wieder herausblasen, ausatmen, cum (aë) ducitur atque reflatur, Lucr.: spiritum, Lampr.: crebros anhelitus, wiederholt Atem holen, Apul. – B) aufblasen, durch Blasen aufschwellen, v. Winde, laciniam (Kleid), sinum, Apul.: signum veste reflatum, mit aufgebauschtem Gewande, Apul. – C) verdunsten, reflata succositas, Cael. Aur. de morb. acut. 2, 29, 151. – D) Passiv reflari medial, ausdünsten, detractis capillis partes (capitis) reflantur, Cael. Aur. acut. 1, 10, 75. – E) entlüften, follem, Lampr. Heliog. 25, 2: loci prominentia reflatur, wird entlüftet = tritt zurück, Cael. Aur. de morb. chron. 5, 10, 108.

    lateinisch-deutsches > reflo

  • 8 proueho

        Proueho, prouehis, pen. cor. prouexi, prouectum, prouehere. Plaut. Porter avant, Poulser en avant.
    \
        Vbi sumus prouecti in altum. Plautus. Apres que nous fusmes bien avant en la mer.
    \
        Prouehi amore, per translationem. Cic. Estre ravi d'amour.
    \
        Longius in amicitia prouecti, Vide LONGVS. Qui de long temps s'entr'aiment.
    \
        Sentio me esse longius prouectum, quam proposita ratio postularet. Cic. Que j'ay passé beaucoup plus oultre que, etc.
    \
        Prouehi in altum. Cic. Estre porté en la pleine mer.
    \
        Prouehi in maledicta. Liu. Dire force parolles oultrageuses.
    \
        Prouehere vitam suam in periculum. Cic. Mettre en danger.
    \
        Prouehi ad optatos exitus. Cic. Venir au dessus de ses entreprinses ou atteintes.
    \
        Paulatim per altercationem ad infestas orationes prouecti sunt. Tacit. Ils sont venuz jusques à, etc.
    \
        Quorum vsque ad extremum spiritum prouecta est prudentia. Cic. Leur a duré jusques à la fin de leur vie.
    \
        Prouexit orationem meam vestra benignitas. Cic. A faict que j'ay esté plus long.
    \
        Haec spes adeo prouexit, vt, etc. Liu. Leur donna un si grand coeur.
    \
        Prouehere aliquem ad dignitatem. Plin. iunior. Le promouvoir et elever aux honneurs et dignitez.
    \
        Prouehere studiosos. Plin. iunior. Elever, Avancer en dignité.

    Dictionarium latinogallicum > proueho

  • 9 affligo

    af-flīgo (ad-flīgo), flīxī, flīctum, ere, I) jmd. od. etw. an etw. hinschlagen, anschlagen, gewaltsam werfen, schmettern, A) im allg., m. ad u. Akk. od. m. bl. Dat., alqm ad terram, Plaut., od. terrae, Ov.: alcis imaginem solo, Tac.: vasa parietibus, Liv.: caput saxo, Tac.: navem undae, aufprallen lassen, Liv.: im Passiv m. locat., infantes suos afflictos humi in ora militum adversa miserunt, Flor. 4, 12, 5. – poet., oscula (labellis), daraufheften, Lucr. 4, 1073 (1081). – im Bilde, neque tuas rationes ad eos scopulos appulisses, ad quos Titii afflictam navem... videres, angeschleudert, Cic. Rab. perd. 25. – übtr., se affligere, sich abgrämen, abhärmen, Cic. de div. 2, 6. – B) prägn., zu Boden schlagen, -werfen, um- od. niederwerfen, -stürzen, niederreißen, im Passiv = zu Boden stürzen, niederstürzen, hinabstürzen, 1) eig.: arborem, Caes.: statuam, monumentum, Cic.: infestantes afflixit et ad terram dedit, Suet.: equi virique afflicti (in der Schlacht), Sall.: cedo manum; nolo equidem te affligi, Plaut.: vertice intorti affligebantur, Liv.: qui supersteterant (scalis), afflicti sunt, Sall.: nec, qui paulum titubassent, haerere afflicti vestigio suo, Liv.: neque si (alces) quo afflictae casu ceciderint, erigere sese possunt, Caes. – 2) übtr.: ubi Mars communis et victum saepe erigeret (aufrichte) et affligeret (niederwerfe) victorem, Liv. 28, 19,
    ————
    11. – II) anschlagen = beschädigen, verletzen, übel zurichten, 1) eig.: fusti caput alcis, Tac.: ferro saxo aliis telis affligebantur capita, Sall. fr.: lapsu equi afflictus, Tac.: afflicti alvos (am B.) undarum vi, Sall. hist. fr. 3, 24 (25): naves, quae gravissime afflictae erant, beschädigt, leck geworden, Caes. – im Bilde, cum prospero flatu eius (fortunae) utimur, ad exitus pervehimur optatos, et, cum reflavit, affligimur, so erhalten wir ein Leck, scheitern wir, Cic. de off. 2, 19. – 2) übtr.: a) beschädigen = übel zurichten, hart mitnehmen od. heimsuchen, niederdrücken, -beugen, demütigen, schwächen, stürzen, barbaria, quam afflixerat, Cic.: vastatione, dein proelio afflixit opes hostium, Liv.: non vitium nostrum, sed virtus nostra nos afflixit, hat mich ins Elend gebracht, Cic.: fames affligebat hostes, suchte heim, Tac.: equestrem ordinem, ihm großen Eintrag tun, Cic.: vastatione opes hostium, Liv.: mors, quae tantum potuit, ut omnes cives suos perdiderit et afflixerit, ein verderblicher Schlag war für alle usw., Cic.: Corsicam prope afflixit Decumi Pacarii temeritas, wäre für K. fast verderblich geworden, Tac.: non plane me enervavit nec afflixit senectus, hat mich zu Boden gedrückt, Cic.: rem augere (heben) laudando, vituperando rursus affligere (wieder sinken machen), Cic.: causam susceptam (absichtlich fallen lassen, preisgeben [= praevaricari], Cic.: tum me di omnes male
    ————
    afflixint, Fronto ad M. Caes. 3, 3. p. 42, 7 N. – u. im Passiv, vectigalia bellis affliguntur, leiden durch die Kr., Cic.: uno genere morbi affligi, Cic.: afflictam civitatem pestilentiā esse, Liv.: quo vulnere afflictus, Curt.: quorum scelere religiones tum prostratae afflictaeque sunt, die R. mit Füßen getreten u. mißhandelt worden ist, Cic.: mutatione bonorum affligi, vom Verlust seiner G. betroffen worden, Amm.: Partiz. subst., Romani victis afflictisque universis ipsi exarmati quam integri universis civitatem dare maluerunt, Vell. – b) das Gemüt od. jmd. in Bestürzung-, in Betrübnis setzen, niederbeugen, niederschlagen, jmdm. das Herz schwer machen (Ggstz. levare), alqm, Cic.: animos affligere et debilitare metu, Cic.: amissi eius desiderio vehementer afflictus est, Curt. – c) den Sitten wehtun, sie verschlimmern, verschlechtern, Asia donata multo gravius afflixit mores, Plin.: illae opes atque divitiae afflixere saeculi mores, Flor. – Archaist. afflixint = afflixerint, Fronto ad M. Caes. 3, 3. p. 42, 7 N. – parag. Infin. Präs. Pass. adfligier, Ser. Samm. 832 (826).

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > affligo

  • 10 reflo

    re-flo, āvī, ātum, āre, I) intr. zurück-, entgegenblasen, -wehen, etsi etesiae valde reflant, Cic.: ventis reflantibus, Cic. – im Bilde, nam et, cum prospero flatu eius (fortunae) utimur, ad exitus pervehimur optatos et, cum reflavit, affligimur, Cic. de off. 2, 19. – II) tr.: A) wieder herausblasen, ausatmen, cum (aë) ducitur atque reflatur, Lucr.: spiritum, Lampr.: crebros anhelitus, wiederholt Atem holen, Apul. – B) aufblasen, durch Blasen aufschwellen, v. Winde, laciniam (Kleid), sinum, Apul.: signum veste reflatum, mit aufgebauschtem Gewande, Apul. – C) verdunsten, reflata succositas, Cael. Aur. de morb. acut. 2, 29, 151. – D) Passiv reflari medial, ausdünsten, detractis capillis partes (capitis) reflantur, Cael. Aur. acut. 1, 10, 75. – E) entlüften, follem, Lampr. Heliog. 25, 2: loci prominentia reflatur, wird entlüftet = tritt zurück, Cael. Aur. de morb. chron. 5, 10, 108.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > reflo

  • 11 adfligo

    af-flīgo (better adf-), ixi, ictum, 3, v. a. (afflixint = afflixerint, Front. ad M. Caes. 3, 3).
    I.
    Lit., to strike or beat a thing to some point, to cast or throw down or against, to dash, somewhere by striking; esp. of ships which are driven or cast away by the wind. —Constr. with ad or dat.:

    te ad terram, scelus, adfligam,

    I will dash thee to the earth, Plaut. Pers. 5, 2, 15, and id. Rud. 4, 3, 71:

    nolo equidem te adfligi,

    id. Most. 1, 4, 19:

    statuam,

    to throw down, overthrow, Cic. Pis. 38; so,

    monumentum,

    id. Cael. 32: domum, id. pro Dom. 40: (alces) si quo adflictae casu conciderint, Caes. B. G. 6, 27:

    infirmas arbores pondere adfligunt,

    id. ib.:

    tempestas naves Rhodias adflixit, ita ut, etc.,

    dashed them about, shattered them, id. B. C. 3, 27.—So in descriptions of a battle:

    equi atque viri adflicti, etc.,

    Sall. J.101,11:

    ubi scalae comminutae, qui supersteterant, adflicti sunt,

    were thrown down, id. ib. 60, 7:

    ubi Mars communis et victum saepe erigeret et adfligeret victorem,

    Liv. 28, 19:

    imaginem solo,

    Tac. H. 1, 41:

    caput saxo,

    to dash against, id. A. 4, 45:

    aquila duos corvos adflixit et ad terram dedit,

    Suet. Aug. 96 Ruhnk.; so id. Dom. 23.— Poet., Ov. M. 12, 139; 14, 206; Sil. 9, 631.—
    II.
    Fig.
    A.
    To ruin, weaken, cast down, prostrate: cum prospero flatu ejus (fortunae) utimur, ad exitus pervehimur optatos;

    et cum reflavit, adfligimur,

    Cic. Off. 2, 6:

    virtus nostra nos adflixit,

    has ruined, id. Fam. 14, 4; id. Sest. 7:

    Pompeius ipse se adflixit,

    id. Att. 2, 19:

    senectus enervat et adfligit homines,

    id. Sen. 70:

    opes hostium,

    Liv. 2, 16:

    aliquem bello,

    id. 28, 39:

    Othonianas partes,

    Tac. H. 2, 33:

    amicitias,

    Suet. Tib. 51; so id. Aug. 66 et saep.—
    B.
    To reduce, lower, or lessen in value (syn. minuo):

    hoc oratoris esse maxime proprium, rem augere posse laudando, vituperandoque rursus adfligere,

    to bring down, Cic. Brut. 12.— Trop., of courage, to cast down, dishearten, to diminish, lessen, impair:

    animos adfligere et debilitare metu,

    Cic. Tusc. 4, 15, 34.—
    C.
    Adfligere causam susceptam, to let a lawsuit which has been undertaken fall through, to give up, abandon, Cic. Sest. 41, 89.—Hence, afflictus ( adf-), a, um, P. a.
    A.
    Cast down, ill used, wretched, miserable, unfortunate, distressed; lit. and trop.:

    naves,

    damaged, shattered, Caes. B. G. 4, 31:

    Graecia perculsa et adflicta et perdita,

    Cic. Fl. 7:

    ab adflictā amicitiā transfugere et ad florentem aliam devolare,

    id. Quint. 30:

    non integra fortuna, at adflicta,

    id. Sull. 31:

    adflictum erigere,

    id. Imp. Pomp. 29.— Comp.:

    adflictiore condicione esse,

    id. Fam. 6,1;

    hence: res adflictae (like accisae and adfectae),

    disordered, embarrassed, ruined circumstances, affairs in a bad state, ill condition, Sall. J. 76, 6; so Luc. 1, 496; Just. 4, 5:

    copiae,

    Suet. Oth. 9.—
    B.
    Fig.
    1.
    Of the mind: cast down, dejected, discouraged, desponding:

    aegritudine adflictus, debilitatus, jacens,

    Cic. Tusc. 4, 16:

    luctu,

    id. Phil. 9, 5:

    maerore,

    id. Cat. 2, 1:

    adflictus vitam in tenebris luctuque trahebam,

    Verg. A. 2, 92; Suet. Oth. 9.—
    2.
    Of character, like abjectus, abandoned, outcast, depraved, low, mean, base, vile:

    homo adflictus et perditus,

    Cic. Phil. 3, 10:

    nemo tam adflictis est moribus, quin, etc.,

    Macr. S. 6, 7.— Sup. and adv. not used.

    Lewis & Short latin dictionary > adfligo

  • 12 affligo

    af-flīgo (better adf-), ixi, ictum, 3, v. a. (afflixint = afflixerint, Front. ad M. Caes. 3, 3).
    I.
    Lit., to strike or beat a thing to some point, to cast or throw down or against, to dash, somewhere by striking; esp. of ships which are driven or cast away by the wind. —Constr. with ad or dat.:

    te ad terram, scelus, adfligam,

    I will dash thee to the earth, Plaut. Pers. 5, 2, 15, and id. Rud. 4, 3, 71:

    nolo equidem te adfligi,

    id. Most. 1, 4, 19:

    statuam,

    to throw down, overthrow, Cic. Pis. 38; so,

    monumentum,

    id. Cael. 32: domum, id. pro Dom. 40: (alces) si quo adflictae casu conciderint, Caes. B. G. 6, 27:

    infirmas arbores pondere adfligunt,

    id. ib.:

    tempestas naves Rhodias adflixit, ita ut, etc.,

    dashed them about, shattered them, id. B. C. 3, 27.—So in descriptions of a battle:

    equi atque viri adflicti, etc.,

    Sall. J.101,11:

    ubi scalae comminutae, qui supersteterant, adflicti sunt,

    were thrown down, id. ib. 60, 7:

    ubi Mars communis et victum saepe erigeret et adfligeret victorem,

    Liv. 28, 19:

    imaginem solo,

    Tac. H. 1, 41:

    caput saxo,

    to dash against, id. A. 4, 45:

    aquila duos corvos adflixit et ad terram dedit,

    Suet. Aug. 96 Ruhnk.; so id. Dom. 23.— Poet., Ov. M. 12, 139; 14, 206; Sil. 9, 631.—
    II.
    Fig.
    A.
    To ruin, weaken, cast down, prostrate: cum prospero flatu ejus (fortunae) utimur, ad exitus pervehimur optatos;

    et cum reflavit, adfligimur,

    Cic. Off. 2, 6:

    virtus nostra nos adflixit,

    has ruined, id. Fam. 14, 4; id. Sest. 7:

    Pompeius ipse se adflixit,

    id. Att. 2, 19:

    senectus enervat et adfligit homines,

    id. Sen. 70:

    opes hostium,

    Liv. 2, 16:

    aliquem bello,

    id. 28, 39:

    Othonianas partes,

    Tac. H. 2, 33:

    amicitias,

    Suet. Tib. 51; so id. Aug. 66 et saep.—
    B.
    To reduce, lower, or lessen in value (syn. minuo):

    hoc oratoris esse maxime proprium, rem augere posse laudando, vituperandoque rursus adfligere,

    to bring down, Cic. Brut. 12.— Trop., of courage, to cast down, dishearten, to diminish, lessen, impair:

    animos adfligere et debilitare metu,

    Cic. Tusc. 4, 15, 34.—
    C.
    Adfligere causam susceptam, to let a lawsuit which has been undertaken fall through, to give up, abandon, Cic. Sest. 41, 89.—Hence, afflictus ( adf-), a, um, P. a.
    A.
    Cast down, ill used, wretched, miserable, unfortunate, distressed; lit. and trop.:

    naves,

    damaged, shattered, Caes. B. G. 4, 31:

    Graecia perculsa et adflicta et perdita,

    Cic. Fl. 7:

    ab adflictā amicitiā transfugere et ad florentem aliam devolare,

    id. Quint. 30:

    non integra fortuna, at adflicta,

    id. Sull. 31:

    adflictum erigere,

    id. Imp. Pomp. 29.— Comp.:

    adflictiore condicione esse,

    id. Fam. 6,1;

    hence: res adflictae (like accisae and adfectae),

    disordered, embarrassed, ruined circumstances, affairs in a bad state, ill condition, Sall. J. 76, 6; so Luc. 1, 496; Just. 4, 5:

    copiae,

    Suet. Oth. 9.—
    B.
    Fig.
    1.
    Of the mind: cast down, dejected, discouraged, desponding:

    aegritudine adflictus, debilitatus, jacens,

    Cic. Tusc. 4, 16:

    luctu,

    id. Phil. 9, 5:

    maerore,

    id. Cat. 2, 1:

    adflictus vitam in tenebris luctuque trahebam,

    Verg. A. 2, 92; Suet. Oth. 9.—
    2.
    Of character, like abjectus, abandoned, outcast, depraved, low, mean, base, vile:

    homo adflictus et perditus,

    Cic. Phil. 3, 10:

    nemo tam adflictis est moribus, quin, etc.,

    Macr. S. 6, 7.— Sup. and adv. not used.

    Lewis & Short latin dictionary > affligo

  • 13 flatus

    flātus, ūs, m. [flo], a blowing, breathing, snorting (mostly poet.; syn.: flamen, flabra, ventus, aura).
    I.
    Lit.:

    nondum spissa nimis complere sedilia flatu (sc. tibiae),

    Hor. A. P. 205; Phaedr. 5, 7, 14:

    flatuque secundo, Carbasa mota sonant,

    Ov. M. 13, 418;

    so of the wind,

    id. ib. 14, 226; Hor. C. 4, 5, 10; also in plur., Ov. M. 15, 302; Verg. G. 2, 339:

    ipsa sui flatus ne sonet aura, cavet,

    of his breath, Ov. F. 1, 428:

    (equi) humescunt spumis flatuque sequentum,

    with the snorting, Verg. G. 3, 111; in plur.:

    aestiferi,

    Cic. Arat. 111:

    ventris (with crepitus),

    a breaking wind, Suet. Claud. 32:

    flatu figuratur vitrum,

    Plin. 36, 26, 66, § 193.—
    B.
    Transf., concr., the breath of life, the soul, Prud. steph. 3, 168.—
    II.
    Trop.
    A.
    A breath, breeze (the fig. being taken from wind):

    cum prospero flatu fortunae utimur, ad exitus pervehimur optatos,

    Cic. Off. 2, 6, 19:

    ad id, unde aliquis flatus ostenditur, vela do,

    id. de Or. 2, 44, 187. —
    B.
    Pride, haughtiness (mostly in plur.):

    det libertatem fandi flatusque remittat,

    Verg. A. 11, 346; Ov. A. A. 1, 715; Val. Fl. 3, 699; Stat. Th. 1, 321; 3, 192.

    Lewis & Short latin dictionary > flatus

  • 14 reflo

    rĕ-flo, āvi, ātum, 1, v. n. and a.
    I.
    Neutr., to blow back, blow contrary.
    A.
    Lit.:

    reflantibus ventis,

    Cic. Tusc. 1, 49, 119:

    Etesiae valde reflant,

    id. Att. 6, 7, 2:

    antra,

    Sid. Ep. 9, 13:

    ventorum procellae reflantium,

    Amm. 19, 10; 22, 8. — Poet.: pelagus respargit, reflat, Att. ap. Cic. N. D. 2, 35, 89 (Trag. Rel. p. 158 Rib.).—
    B.
    Trop.:

    cum prospero flatu ejus (fortunae) utimur, ad exitus pervehimur optatos et, cum reflavit, affligimur,

    Cic. Off. 2, 6, 19:

    reflante fortunā,

    Amm. 31, 13, 19; cf. Lact. 3, 29. —
    II.
    Act.
    A.
    To blow again from one ' s self, to blow or breathe out:

    (aër) cum ducitur atque reflatur,

    is breathed out, exhaled, Lucr. 4, 938:

    spiritum, folles,

    to blow out, Lampr. Heliog. 25:

    sucositatem,

    to evaporate, Cael. Aur. Acut. 2, 29. —
    B.
    To blow or puff out again:

    laciniam (ventus),

    App. M. 10, p. 254, 9; cf.:

    reflato sinu,

    id. ib. 4, p. 158 fin.:

    signum veste reflatum,

    id. ib. 2, p. 116, 7.

    Lewis & Short latin dictionary > reflo

См. также в других словарях:

  • attente — Attente, Mora. Attente et desir, Expectatio. Mettre en attente, Expectationem facere. Mettre les gens en attente de soy, Commouere sui expectationem. Je suis sur l attente de voir si Cherea dira point bien tost, etc. Expecto quam mox Chaerea hac… …   Thresor de la langue françoyse

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»